Ben çiçeklere dakikalarca bakabilen, her bir detaylarını inceleyen, onlara baktıkça onları hisseden, onlara en güzel resimlerimde yer veren, güzelliklerinde renklerinde huzur bulan biriyim.
Onları sularken, onlara bakarken dallarını bir kediyi okşar gibi işaret parmağımın tersiyle hafif hafif okşarım.
Onlara güzelliklerini anlatırım. Bildiğiniz küçük bir bebeği sever gibi severim.
Resimlerini çizerken onlarla uzun uzun konuşurum...
Bu huyumu kimse anlamaz hatta çoğu zaman "deli" derler. Ama ben doğada çoğu insanın göremedigi güzellikler görürüm.
Çünkü doğaya sırf araç olarak bakmam. Doğayı kendinde bir amaç olarak algıladım hep. Kendi yaradılısıma eş hatta üstün tuttum.
Ve çiçekler canlı. Bunu bilim demiyor mu? *
inanın benim çiçeklerim diğerlerden kat kat daha canlı, daha renkli, ve daha güzel olurlar.
Anlıyor onlar bizi.
Size can veren onlara da vermiş... Doğup ölen, yaşlanan her canlının ruhu elbet vardır.
