yaşlıların, kucağında çocuk olan ya da avucunun içinde çocuk eli olan insanların önceliği vardır, onlar oturur. sen kalkarsın o oturur, gerekirse 20 yaşlarında bir insan olarak 80 dakika ayakta beklersin.
ben topluma ne oldu çok anlamıyorum artık. bir gün sıkış tepiş otobüste ayaktayım, yanımda 70 yaşlarında bir teyze var, feci bir trafik.. o kadıncağız ayakta bekliyor ondan yaşça küçük herkes oturuyor. biz kız da sırf teyzeyi görmemiş gibi davranmak için telefonundan başını hiç kaldırmıyordu, baktım okey oynuyordu. muhtemelen saatler süren bir gezme olayını başarı ile bitirmişti.
- pardon. şu teyze otursa olur mu?
kız bir baktı bana yemin ederim dövse bu kadar koymazdı. slk snne inşllh ölrsn der gibi. kalktı ama nasıl bir kalktı.
40 yaşından sonra çoğu insan eklem ağrıları çekmeye başlar, çoğu için ayakta durmak büyük işkencedir, bu yüzden biraz empati ile, yaşlılığımızı da düşünerek o kocaman kıçlarımızı koltuktan kaldırmalıyız. mesela ben çocuğumun böyle yaşlıların ayakta durduğu bir an oturup mal mal manzara seyrettiğini görsem ya da duysam odasındaki tüm eşyaları atar, her işini ayakta yapasını sağlardım, yerde yatardı.
mesela annem ve babamı düşünüyorum, babaannemi, dedemi. onlar otobüse bindiğinde onlardan daha genç ve sağlıklı insanlar oturuyor mu yani? ne büyük terbiyesizlik.
