Bir sabah uyandığımda kedimin olmadığını fark ettim. Tüm evi, koltuk altlarını arkalarını, dolap içlerini delirmiş gibi aradım. Evde olmadığını anlayınca apartmanın içine koştum, misafirliğe gitmeye bayılırdı, çaldım tüm kapıları, yoktu. Kendimi sokağa attım, saatler sonra yollarda onun adını söylerek ama ağlayarak geziniyorum. 16 yaşından sonra annem ve babam bile görmemiş ağladığımı, kolumu bacağımı koparsınlar ağlamam insanların karşısında ama öyle bir acı çekiyorum ki artık durduramıyorum kendimi. Böhühühü kedimi gördünüz mü diye elimdeki telefon ekranını insanlara uzatıyorum, yok. Artık akşam olunca giriyorum eve, oturup hiç susmadan ağlıyorum. gök gürültüsü duyunca yanıma sokulurdu çok korkar o sokaklarda ya köpek parçaladıysa, ya açlıktan ölürse. Neler neler getiyorum aklıma, aklıma bunları getirdikçe de daha çok ağlıyorum. Eve sıçardı, yemeğimi onunla paylaşır aç kalırdım, yüzüme oturup uyurdu diye düşünemiyorum o an. Elimde ayağımda oluşan tırmık izlerini bile görmüyor gözüm. sonra bir gece o olay oluyor. Arka bahçeden sesi geliyor, gece vakti kaçıp gidiyor. nikah masasında terk edilsem bu kadar koymaz.
derken ertesi gün kapımın önünden geldi çıngırak sesi, karşımdaydı. ağzında bir karış çamur, tüm vücuduna yapışmış garip bitkiler eşliğinde farklı bir canlıydı artık. kilosu 20 tl olan mamaya bile burun kıvıran piç kurusu gidip çamurlu şeyler yemişti.
iyi yönleri de var elbet. kumunu beğenmeyip şımarıklıktan evin ortasına sıçmaz mesela kediniz. ayy onu yemem demez, peynir, pırasa ya da menemen falan ayırmaz yer bir süre. olgunlaşır piçler.
