siyah gökyüzünün altında, en tepedeki ayı ve sonsuz yıldızları seyreder insan. tüm gözler kapanmış ve ruhlar yükselmişken gökyüzüne, ısrarla uyanık kalmak ister. nefes alabildiği, kendi varlığını hissedebildiği ve huzuru yakalayabildiği tek andır çünkü. artık nefret dolu ruhlardan, yıpranmış bedenlerden ve boş gözlerden uzak kalmayı başarmıştır.
gece yarısı, yeniden tazelenir umutlar ve hüzün geride kalır. ta ki, güneş ufuk çizgisini aydınlatana dek.
