94.
-
başına gelen herkesin canını yakandır...
uğraştığınız anlık işlerle unuttuğunuzu zannedersiniz ama bir anlık boşlukta yüreğinize bir mermi gibi çakılır...
yatağınıza uyumak için girdiğiniz an da onla dolun geçen gün ve geceleriniz beyninize bir mıh gibi çakılır...
kurulan hayallerinizi tekrardan yok etmek zorunda oluşunuz hayata donuk bakmanıza sebeb olur...
elleriniz onun ellerine kavuştuğunda terlerken onsuz donmaya başlar...
kokusu daha gitmemişken aklınızdan tüm güzel kokular sizin midenizi bozar, öyle ya zaten acı midenize de oturmuştur...
sonra;
bir birini takip eden gün ve gecelerde kesmeye başlarsınız yüreğinizi çaprazlama...
içinize akan o sıcacık kan dondurur tüm damarlarınızı...
gülüşlerinizi "o"nun hayran olduğu gülüşlerinizi saklarsınız etrafınızdan... "o" kıskanmasın diye hala...
"o"nun evinde sizi düşünmeden geçerdiği her saatte siz "o"nsuz gecirdiğiniz için yıkılırsınız...
yaşanan tüm güzel anların hatrını unutur siz bir umutla aradığında onu telefonu açmayınca anlarsınız bunu...
"bitsin" dediği andan "hoşçakal" dediği ana kadar geçen zamanı bitirmek istemezsiniz bir saniye bile önemlidir çünkü onla...
çırpındıkça "siz" "bu aşkı yeniden diriltebiliriz" dedikçe o gitmeye başlamıştır bile yanınızdan...
hatalarınıza pişman olursunuz, özlem tüm benliğinizi esir almıştır...
o güzel gözleri görmek için hayatınızdan, sağlığınızdan çalarsınız o ise bunu umursamaz bile...
bu acı da biter dedikçe yüreğinize sanki hiç bitmeyecekmiş gibi hissedersiniz...
gitmeee diye haykırdıkça siz... o yüzüne yeni gülüşler eklemiştir bile...
bu da bitecektir o ya da onsuz ama biterken de sizi insan yapan duygularınıza alıp götürecektir...
bitmesin diye uğraştığınız her aşk sizi insanlardan nefret eder hale getirir...
ve siz nefret ettikçe insanlardan hayat önemsizleşir...
anlamlar yüklediğiniz o güzel kız size hayatı anlamsızlaştırır...
