düşünsene, adam allah'a inanmıyor. bu durumda hayatında ne yaparsa yapsın, hangi başarıyı elde ederse etsin, sonunda gireceği şeyin mezar olduğunun farkında bi'kere, ve onun için bu, yok olmaktan başka bir şey değil.
düşünsene, adam nereden geldiğini sorguluyor, darwin babanın ürettiği bir teoriye bel bağlıyor örneğin. o ne diyor, suların içine materyaller dökülüp karışmış da, sonra bunlar "tamamen şans eseri" ilk aminoasiti oluşturmuş, sonra bunlardan proteinler, derken koeservant denen ilk canlı olmaya aday materyal çıkıyor (ama bu aradaki bütün olaylar tesadüfi*). bu insan, buna ciddi ciddi inanıyorsa, değil maymundan, eşekten geldiğine bile inanır.
düşünsene, bu adam hayatının amacını sorguladığını? ne için gelmiştir dünyaya? ne yapması gerekir? yemek, içmek, sıçmak bir amaç mıdır? eğer öyle olsaydı, kafese kapattığımız insanların temel ihtiyaçlarını karşıladığımızda, tüm problemler çözülürdü. ama öyle olmuyor. insan aradıkça, sorguladıkça, bir girdabın içinde kaybolduğunu hissediyor. bunu, bataklıkta çırpındıkça batmaya benzetmek daha açıklayıcı bir analoji olur sanırım.
ama eğer adam, mutlak kudret sahibi bir yaratıcıya inanırsa, bu tip problemler ile uğraşması gerekmez. aslına bakacak olursan, şu ufacık dünyamızda dahi, bir puzzle'ın bir resmi oluşturabilmesi için, bilinçli birisinin birleştirmesine ihtiyaç duyuluyor. öyle ise, bu evrende sadece dünya'nın, güneş'in etrafında dönmesini dahi açıklamak, allah inancı dışında, gerçekten imkânsızdır.
son olarak, allah'ın ezelîliğini ve ebediyetini sorgulamak ve sınırlarını tasavvur etmeye çalışmak gereksiz ve imkansızdır. çünkü insan fani hayatı boyunca sonsuz kavramına asla tanıklık etmezi edemez. üstelik, insan zihni de sınırlıdır (sonsuz iq diye bir şeyin olmadığını göz önüne alıyorum).
tüm bu sebeplerden dolayı, allah'a inanmak, insanın iç huzurunun ve sıkıntısız bir haayat yaşayabilmesi için temel gerekliliklerindendir. hiçbir şeye değişilmez.
