zamanında bende feci şekilde bulunan şey.
sebebini açıklamaya gelirsek benim orospu çocuğu eski sevgilimin zamanında yaptıkları yüzündendir.
sağolsun kendileri beni insanlıktan soğutmuştu kimseyle konuşmamaya konuşurken de söylediğim her şeyi düşünerek söyleyen biri haline gelmeye başladım. filozof gibi her söyleyeceği şeyi önceki geceden düşünen biri düşünün belki hastalıktı bilemiyorum. ardından yerel bir gazetede zorunlu olarak staj yapmaya ve mecburen insan içine karışıp onlarla konuşmaya başladım.
bu çok basit gelebilir ama anlayanlar olacaktır ki, benim için adeta bir işkenceydi bu. nasıl olur da hiç tanımadığım biriyle konuşabilirdim!
yavaş yavaş orada bu korkumu atmaya başladım ve insanların benimle konuşurken aslında benim ne dediğime sandığım kadar da fazla önem vermediklerini farkettim.
ertesi sabah herkesle konuşmaya başladım çünkü onlar beni kınamazdı, öyle umuyordum. herkes benim ne kadar da değiştiğimden bahsedip bana daha yakın davranmaya başladı açıkçası hoşuma da gitmedi değil. önceden yolda yürürken etrafına bile bakamayan ben şimdi herkese gülümseyerek bakabiliyorum ve bu hiç umrumda değil.
kim ne derse desin ben bunu aşabildiysem, herkes aşabilir.
her şey biraz cesaret'e bağlı sadece.
