Çocukluğumuzun en büyük problemi sevgisizlikti ama biz bunu fark edemeyecek kadar küçüktük. Çocukken bir mahalle dolusu çocuk ile sabahtan akşama kadar yollarda oynar, akşam ezanı okunmadan evde olurduk. Annelerimiz bu süre içerisinde ev işi, yemek ve televizyon üçlüsü ile ilgilenir , onu hiçbir beklenti içine girmeden seven varlığı günün en az 8 saati unuturdu. Ara ara sarılıp sevgi gösterisi göstermenin yeterli olacağını düşünürdü, bizler çocuktuk ve oyuna ihtiyacımız vardı. Birinin bizleri bir araba içerisine atması, kolumuzdan tutup kuytu bir köşede tecavüz etmesi gibi konular Allah korur diye unutulmuştu. Baba akşam işten eve gelir iki sever bir köşede televizyon izlerdi. Çocukluğumuzun en büyük problemi bu yüzden sevgisizlikti.
