Ben bir ülke daha bilmiyorum ki gencecik yaşında oturup ders çalıştırsın öğrencilerine. Elbette çalışıyorlar. Ama bizim kadar değil, kuzenlerimden biliyorum. Bir de bize bak sıfır aktivite. Tek sosyalleştiğim an etüt hocalarımla kahve içtiğim andır heralde. Bitmiyor, kendimi bildim bileli okuyorum ama bitmiyor. Bir de bu yolun sonunda hiçbir şeye sahip olamama düşüncesi var. Şimdi bu gençliğimizi mahveden sisteme "canım hayırdır?" demek bizim hakkımız değil de kimin hakkı? (bkz: isyankar öğrenci)
