lafalimpics olimpiyatlarında hiç gerçek kötüleri tutmamış ve sebatla ya scooby doların ya da yogilerin peşinden gitmiş çocuklar büyüyünce hayatta tutunamaz, derbeder olurlar. sadık bir yogi taraftarı olmama rağmen içten içe daima gerçek kötüleri de destekleyen ben, daima gıpta ile bakmıştım oysa hep ama hep tuttukları takımın kazanmasını isteyenlere ve bu uğurda yüksek bir kararlılık gösterenlere. tamam hayatımın hiçbir evresinde hiçbir hususta kati bir kararlılık gösteremedim ama şimdi pişman değilim. çünkü gördüm ki hiç gerçek kötüleri tutmamış çocuklar hayat gailesi içinde bir o yana bir bu yana savrulup bir baltaya sap olamamışlardır. en ufak bir engelde yıkılmış, en ufak bir pürüzde yerle bir olmuşladır. gerçek kötüler insan doğasının aynasıdır, gerçek kötüler pür saflığı, kusursuzluğu, daimi iyiliği temsil eden yogiler ve scooby dolara nazaran çok daha fazla insan denilen merete ve onun kötücül doğasına yakındır. her neyse zaten scooby doların köpeğinin kolu, bacağı, boyu uzarken birşey demiyolardı da kötüler ufak bir kopillik yapınca tiriviri ediyolardı, en çok da buna bozuluyordum. gerçek kötülere sempati duymayan çocuk komşunun bahçesinden erik de çalmaz, zillere de basıp kaçmaz, öğlen uykusunda evden gizlice tüyüp maç da oynamaz. mına koyduğumun çocuğu seni anca baban top alsın o sayede oyuna dahil ol, sonra annen yemeğe çağırınca da "top benim" de siktir ol git, maç yarım kalsın. saklambaçta ebenin tam arkasında sinsice durup sayması bitince saniyesinde sobelememiştir de bu hiç eminim. göt seni.
