Küçük bir çocukken halamın anlattığı hikayelerle gelişti kişiliğim.o hikayelerde dürüst olmak iyilikten yana olmak,yalan söylememek ufak olsa da kötülük yapmamak telkin edilirdi.elimden geldiğince böyle oldum.yani kasıtlı olarak birine zarar vermemişimdir.çünkü iyilik yaparsam iyilik görürüm diye düşünürdüm en azından kötü biri olmazdım.ilkokulda baya ezerlerdi lisede de öyle oldu ama hep bunlar bilmiyorlar bilseler yaparlar mı diye düşündüm.alay etmeler dalga geçmeler itip kalkmalar.üniversitede de aynı şeyler oldu.oda arkadaşlarım beni hep tersliyorlardı.hep o idealim olan iyi biri olmaya ters davrandığımı düşünüp acaba ne hata ettim diye kendimi suçladım yıllarca.sonra bi gün kafama bi şey takıldı ya iyide bunlar kendilerine yapılınca en ufak şeye bile tepki gösteriyorlar bilmiyor olamazlar.sonra kontrol ettim meğerse ses çıkarmıyorum diye aralarında bana mobbing şakası yapıyorlarmış.daha öncekileri düşündüm muhtemelen onlarda ya birisine hava atmak için bana sardı ya da keyfine.yani katlanmak zorunda değildim bunlara.tüm ideallerime güvenim sarsıldı.yani bunları bi taraftan haketmiyorum suç onlarda diyorum bi tarftan da sende niye ses çıkarmadın ki diyorum.eskiden insanları severdim artık son bu mobbing şakası ile sevgim azaldı herkese karşı.yani nefret ediyorum bazen durduk yere rahatsız oluyorum sinirleniyorum utanıyorum.hep bu şakadan arda kalan izler.2 yıl boyunca süren aptalca bir şakada dalga geçme utandırma kızdırma vb. Ve tabi daha öncekiler.bilmiyorum sözlükdaşlar kin tuttum intikam almak istiyorum hepsinden bazen de gereksiz sinir yapma boşu boşuna,hiç bi iey yapamazsın bari unut kendini zehirleme diyorum.hem de yıllarca peşinden gittiğim iyi biri olmaktan vazgeçmenin acısı.bilmiyorum bu hikaye nasıl biter...
