insanı tahmin ettiğinden de çok yıpratan eylem. daha eşyaları bile toplamaya başlamadan bi hüzün çöktü üzerime, kolileri salonda görünce. az buz değil tonla eşya ve gereksiz bir yığın ıvır ıvır var toplanıp paketlenmeyi bekleyen. ama benim içime oturan dokuz koca yılı hangi kutuya sığdıracağız? anıları, yaşananları ve yaşanmayanları, derdi, kederi, acısı tatlısı, yalnızlıkları hangi karton koliye sarıp taşıyacağız yeni hayatımıza? çok kederliyim, gitmek istemiyorum. daha önceki taşınmalarımız hep çocukkendi bir şey anlamadık ama gerçekten zormuş be. hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bile bile tası tarağı toplayıp gitmek koyuyor adama. daha iyi bir hayata başlamak dileğiyle diyelim.
