17 ağustos depreminde henüz 10 yaşındaydım. evimiz istanbul' daydı. kötü bir apartman dairesinde kiracıydık. fakirlik vardı o zamanlar. inanın vantilatörümüz bile yoktu, ağustos sıcağında buharlaşıyorduk. deprem gecesi gözüme uyku girmedi. yatağımda sağa sola dönüp duruyordum. dayanamayıp yatağımda oturduğumu hatırlıyorum. tam o anda hayatımda ilk kez depremle tanıştım. henüz çocuğum tabi, dini kavramları yeni yeni öğreniyorum. kıyameti, ölümü, sonrasını düşünmeye başladım. kıyamet koptuğuna kendimi inandırdım. korku içinde şehadet getirdiğimi hatırlıyorum. gecenin o sessizliğini bozan çığlıklar inanın hala kulaklarımda yankılanır. hayatım boyunca yaşamadığım korkuyu yaşadım, korkuyu benimle birlikte yaşayaşayanların çığlıklarını iliklerime dek hissettim.
asıl demek istediğim böylesi felaketlerde korku çok normal sevgili yazarlar. inanın çok insana özgü bir duygu. bazı korkuları yaşamadan anlamak güç olabiliyor demekki. yine de umarım bu korkuyu yaşamazsınız.
