bazı sözlere öyle incinir ki insan. öyle kederlenir ki bir kelimeye. bir harfe öyle ağlar ki insan. sen bilir misin bir gece sabaha kadar fotoğraflarına baktığımı? yazıp yazıp sildiğim her cümlenin öznesi sendin, bilir misin? bir gece vakti 3 saat boyunca sokaklarda dolaştığımı bilir misin? rüyalarımda seni göreceğim için hevesle uyumaya çalıştığımı, uyuyamayınca da kalkıp sana şiirler yazmaya çalıştığımı bilir misin? kaldırımda yürürken ellerini her yanda aradığımı bilir misin? zaman akarken saniyelere çakılı kalmayı bilir misin? sensizliği iliklerime kadar hissedip de sabahları zor ettiğimi bilir misin? bir çift gördüğümde nasıl titrediğimi? beni en çok mutlu edecek olan sendin, en çok üzecek olan da; sen ikincisini seçtin..
gideceksen hayallerimi de al. heveslerimi de al. kokunu da al üstümden. sen yokken gizlice elimi öptüğüm anları da al, belki elimden eline ulaşırım diye. al beni, bende bir şey bırakma. üstüme yık en kalın en ağır duvarları, tuğlaları. kalkamayacak kadar üstüme yık ne varsa. kır dök ne varsa.
yağmurlu bir günde bırak beni,
ağladığım belli olmasın yeter ki.
fısıltılar çığlıklara dönüşmeden
ayrılıklar hezeyan olup parçalamadan bedenimi
evin tam bu köşesine
göm beni.
