bir abim uzatmıştı kitabı bana...
''okudun mu'' diye sormuştu.
kapağına bakmıştım: (bkz: tolstoy) (bkz: insan ne ile yaşar)
bir müddet durup da bir şeyler anımsamaya çalışmıştım.
bir çağrışım oluşmadığı için ''hayır'' demiştim.
''hediyem olsun, okumanı isterim'' diye kitabı bana uzattığında, teşekkür ederek almıştım.
aradan aylar geçmiş, çantamda unuttuğum kitap, aklımdan ve gündemimden çıkmıştı.
ve dün gece, hasbelkader gördüm.
elime aldığımda okumak gibi bir niyetim yoktu.
ilk sayfasına göz attıktan sonra uyumayı düşünüyordum.
daha ilk cümlede bir çağrışım oluştu.
cümleler, sözcükler yabancı değildi.
devam ettim okumaya...
son sayfasına kadar iştahla ve huzurla okudum.
kitabı yıllar önce okuduğumu hatırladım.
nerede ve ne zaman okuduğumu değilse bile, birkaç defa okuduğumu çok iyi anladım.
vakti zamanında, hikayenin içimde bıraktığı tortular kabarıp da ruhumu toza dumana buladı.
sevindim.
aynı zamanda hüzünlendim.
huzur buldum.
aynı zamanda pişmanlıklar yaşadım.
özledim.
utandım...
gözlerimin feri arttı.
dizlerimdeki takat azaldı.
--spoiler--
okuyun arkadaşlar,
bir dost meclisinde...
kundakta uyuyan bebeğinizin baş ucunda,
sevdiceğinizin başı omzunuzda...
anneciğinizin ayakları başınızın üstünde...
babanızın eli alnınızda...
okuyun arkadaşlar,
elleriniz infak ederken...
mırıldanın,
gözleriniz puslu bakarken...
anımsayın,
yüzünüzü dönmek ya da sırt çevirmek arasında kaldığınız her dilemmada...
anımsayın...
--spoiler--
insanın gönlüne sevgi hükmeder,
ve insan
ancak sevgi ile yaşar...
