aklıma nasreddin hoca fıkrasını getirmiştir. nasreddin hoca şehirden köye döndüğünde sokakta oynayan bir kaç çocuk görür. yanına çağırır çocukları. cebinde bir kaç ceviz, fındık olduğunu söyler. bunları çocuklara vermek istediğini, yalnız allah taksimi mi yoksa kul taksimi mi yapması gerektiğini düşündüğünü söyler. çocuklar daha adil olacağını düşünerek, hep bir ağızdan allah taksimi derler. oda çıkarır cebindeki leri, bir ona, iki buna diye değişik ama gözle bakıldığında adil olmayan bir taksimat yapar. çocuklar tabi ki itiraz eder. hocamız, allahın taksimatı böyledir, dilediğine çok, dilediğine az verir der ve oradan uzaklaşır.
not: yukarıda ki bir arkadaşın dediğine katılıyorum. insan aldığı şeyin değeri ve miktarı kadar sınanır. bu yüzden dir ki islam büyükleri ve özellikle peygamberler fakir bir hayat tercih etmişlerdir.
örnek olarak hz ömer efendimiz vardır. bir acem elçisi medineye geldiğinde, kendisi ile görüşmek istediğini ve nerede bulabileceğini bir eshaba sorar. oda cami duvarına yaslanıp uyuyan, üstü başı normal vatandaşdan farksız olan hz ömeri gösterir. çok şaşırır ve yanına gider. büyük ve lüks bir saray bekleyen elçi, üstü başı toz toprak olan müslümanların emirine bu durumu sorduğunda, islam bu dur, makam ve mevki ile nefsin azmamasını ister. bu yüzden tek bir elbisem, evin ihtiyacını karşılamak için günlük yaptığım işim ve mesleğim vardır diye cevap verir.
islam özünde güzeldir. kötü olan onu yaşayamayıp, dışarıya kötü gösterenler dir.
