'Tüketiciler kendilerini boş zamanlarında bile üretimin birliğine uydurmak zorundadır,' der Adorno. Eğlencenin, aslında çalışmanın bir uzantısı olduğunu söyleyen düşünür, insanların, mekanikleştirilmiş emek süreciyle yeniden baş edebilmek için eğlence aradığını belirtir. Fakat bu, sonu olmayan bir arayıştır çünkü sunulan eğlence yapaydır; neredeyse eğlence bile değildir. insanlar eğlencenin ihtimaliyle yetinip eğlenirler esasında. Ama yine de kültür endüstrisinin de övünç nedenleri olabilir: 'Eskiden çoğunlukla hantalca gerçekleşen bir süreci, sanatın tüketim alanına dönüşümünü kararlı bir biçimde gerçekleştirilmiş ve bu dönüşümü ilke düzeyine yükseltmiştir; eğlenceyi sıkıcı naifliğinden arındırıp metaların niteliklerini geliştirmiştir.' Adorno, bir de kültür ve eğlencenin bir aradılığıyla ilgili bir söz söylüyor ki, çok anlamlı: 'Günümüzde kültürle eğlencenin kaynaşması yalnızca kültürün alçaltılmasıyla değil, eğlencenin zorla entelektüelleştirilmesiyle de gerçekleşir.' *
