arkasından koşup da yakalayamadığımız o otobüs gibi hayat, ya bir durak ileride kalıyoruz, ya da hep ardından bakıyoruz.
insanlara geç kalıyoruz. ya kaçırıyoruz ya da bir türlü varamıyoruz.
alışkanlık...
kalbinizi yedi kat zindanlarda saklasanız dahi, damarlarınızda dolaşan bir zehir gibi hapsediyor bedeninizi, alkol gibi sarhoş ediyor. başınızı döndürüyor.
bazen bir kelimesi onun, bazen küçük bir gülüşü, bazen de sadece varlığı yetiyor beyninizde sürekli o sarhoşluğu yaşamak istemenize.
sonraları hayatının bir yerlerine dahil olma çabaları, düzenli olarak aynı sarhoşluğu yaşama isteği...
uğraşsanız da olmuyor, onun hayatında olmadığınızı fark ettiğiniz an, sarhoşluk yerini, sabah uyandığınızda hissettiğiniz baş ağrısına bırakıyor.
bu yazı, akşamdan kalan baş ağrılarımıza gelsin.
biz size alıştık, keşke siz de bize alışabilseydiniz. selametle
