osmanlı döneminde doğu karadeniz'deki tek vilayet olmasından mütevellit osmanlı saray kültürünün bundan 100 yıl öncesine kadar buram buram hissedilebildiği şehzade şehridir.
eski mahallelerini geziniz, arnavut kaldırımlı yollarını, rumlardan kalma küçük evlerini, avrupalı ressamların trabzon resimlerini görünüz, sultanahmet'ten ayıt edemeyeceksiniz. mahalle ve köylerin isimleri bile istanbul'un en eski mahalleleri ile aynıdır, meydanının adı taksim meydanıdır (kopya demeyin, istanbul'daki taksim de trabzon'daki taksim de "bölüştürmek" manasındaki "taksim etmek" fiilinden gelir.), ayasofyası bile vardır ve eski köylerin ismi rumcadır (bendeniz de ana tarafından istoloz'lu baba tarafında zeno'luyum).
sessiz sinemaların nasıl gösterildiğini kaç istanbullu aydın bilir günümüzde? söyleyelim efendim bu yobaz şehirde, tarihi saray sinemasında, sümer sinemasında (isimlere dikkat) oynanan sessiz filmlerde sinemanın bir köşesinde piyano, başında bir piyanist, insanlar sıkılmasın diye klasik batı müziği çalınırmış, hala eskiler anlatır.
istanbul saltanatının, imparatorluk batırmış hain padişahların şehrinde, zevk-i sefa ile şatafatlı yaşayan hanımefendilerin, beyefendilerin paşa bilmemnezadelerin sürdüğü yaşamı, daha mütevazı ama bir o kadar derinden yaşamış bizim dedelerimiz bu şehirde. 3 dilde gazete, dergi varmış, 6 tane tiyatro sahnesi varmış, balolar yaparlarmış, lüküs kamaraya binip istanbul'a giderlermiş.
bunların yanında, her trabzonlu'nun söylediklerini tekrarlamaya gerek yok, geçmişten günümüze ülkemize faydası geçmiş insanlar yetiştirmiştir falan filan...
bugün bunların hiçbirisi yok, sadece trabzon'da değil türkiye'nin hiçbir şehrinde yok. nedeni de ne faşizmdir ne yobazlık. köylüleşen türkiye'nin köylüleşen bir şehridir sadece.
