Pervin!
Benim yerimde olsaydın benim gibi yapardın: böyle bir mektup yazar, zevcene bırakır, bir daha onu görmemek üzere bu evden çıkardın. Ben de öyle yapıyorum. Çünkü... Hayır..sebepleri sana bildirmeğe lüzum yoktur; sen ki o sebeplerin hepsini icadettin, onları benim kadar, belki daha mufassal bilirsin.
Pervin; ayrılıyoruz.
Yakında resmen de ayrılacağız. Bu andan itibaren serbestsin, daha doğrusu ben, senin izdivaç esnasında da kendi kendine bahşettiğin bu serbestliği rızam ile kanun ile sana veriyorum. Artık rahat ol, şimdiye kadar bilmeyerek harcadığım izzetinefsimin zararlarına katlanıyor ve daha fazlasına dayanamayarak çekiliyorum. Teyzemin yanında oturacağım. Bu mektubu yazarken tarih haziranın üçüdür, gün çarşambadır, saat sabahın sekiz buçuğudur, hava güzeldir, kalb rahattır, hayat yenidir ve ben her şeyi anlamış bulunuyorum.
