düşünüyorum bu insanların buraya gelmeden önce nasıl hayatları vardı. Normal gelir düzeyinden kopup da sürgün bir hayat yaşasa da insan dilencilik işini yapmak gurur meselesi. yaşadıkları , gördükleri gururlarını yok etti belki de. sadece bu da değil bu insanların çoğu başkaları tarafından çalıştırılıyor. eskiden her gün gördüğüm trabzon dilencileri şimdi suriye'den gelmiş gibi davranıyor. gururları bitmiş , tükenmiş.
geçen gün yürüyoruz arkadaşımla. küçük bir kız elinde peçeteyle yaklaştı arkadaşıma. peçeteyi uzattı. üstümüzde para yok verip kurtulamıyoruz. ama kız da bırakmıyor. arkadaşımın kolunu tutmuş , diğer eliyle de peçeteyi uzatarak bizimle yürüyor. yok diyoruz ama belki de anlamıyor. sonunda arkadaşım kolunu çekti. uzaklaşmaya başladık. arkamı döndüğümde kızın sadece bir saniyeliğine bize doğru baktığını gördüm. üzgün ya da şaşkın değildi. sanki bütün duyguları alınmış. sadece acındırma rolünü üstlenmiş. gözleri boşluğa bakıyordu sanki. sonra hiçbir şey olmamış gibi döndü. sanki mesleğiymiş gibi devam etti işine.
bu insanlar , insan demeye utandığım , bu çocukları çalıştıran , duygularını onlardan söküp alan , onlara çaresizliği bu derece yaşatanlar..
allah hepsinin belasını versin.
