daha birkaç gün önce gözyaşı döktüğümüz acı olayın unutulduğu gerçeğidir.
insanoğlu çabuk unutur zaten.
şimdi baktım da gazeteye babasının tabutuna elini koyup ağlayan o çocuk, babasının mezarından ayrılmak istemeyen o çocuk, oğlunun mezarı başında yıkılan o baba, maden işçilerine sarılıp ağlayan o anne.
nasıl unutabiliyoruz ki bunları.gerçekten taş mı olmuş kalbimiz acaba.
ne acı ki hala kaldığı yerden devam ediyoruz hayatımıza.
affedin bizi çocuklar anneler babalar eşler.
yasımız ancak bu kadar bizim.
