büyük ihtimalle sen hiç okuyamayacaksın bunları, ama bir yerlerde yazılı olsun istedim.
bizi çocukken aynı çikolatayı paylaşmak, anne dayağından birlikte kaçmak, sokakta birbirimizin arkasını kollamak, anneye karşı birbirimizi savunmak, birbirimizin ödevlerini yapmak, veli toplantılarından yırtma planları yapmak,aynı okul çantasını kullanmak, aynı kalemlerle yazmak, aynı şampuanla yıkanmak bağlamış meğer.
büyüdükçe aynı şeylere gülmek, aynı şeylere üzülmek bağlamış...
bu sabah yüzüm gülmeyince, başucumdan ayrılmadığında anladım. bizi birbirimize annemiz babamız bağlamadı sadece, biz birbirimize bağlandık birlikte geçirilen her gün her gece.
yüzüm soluktu, çevremdeki onca insana, onca hayata inat yalnızdım. bir tek sen vardın.
o hastane odasında, başucumda, korkuyorum derken yanımdaydın. ben gülene kadar. yeniden hayatla dalga geçmeye başlayana kadar...
iyi ki varsın, sensiz bu kadar tiye alamazdım bu hayatı...
