Her ne kadar efsane olmasa da benim ailem için çok büyük bir efsaneydi şöyle;
Bütün yaz kavruldugumuz o apartmandan 16 ağustos günü babamın durup dururken hadi yozgata gidelim demesiydi, ananemin yanina. Her ne kadar annem ne acelen var yarın çıkarız yola dediysede cikmistik yola. Daha yozgata varmamiz bir saati gecmemisti, saat gecenin üçüydu. Kesilen elektriğe anlam veremeyip yataklarimiza yatmistik ki, babamın telefonu çaldı. Arayan komsumuzdu, binanın tamamen yıkıldığını ve bazı komsularimizin enkaz altında olduğunu söylemişti, herkes soktaydi. O sessizliği, babamın o korkusunu, annemin tesellilerini asla unutmam.
Ve tabi birde evden çıkmadan önce bütün odalara tek tek anlamsızca bakışımi, bir daha goremeyecekmiscesine..
