Lanet olsun şu umut dene şeye. Bir duygudur içimde gidiyor. Her gece aynı huzursuzluğun koynunda uyuyup her sabah aynı umudun kollarında uyanmaktan mala döndüm. Herşey daha güzel olur belki. "Belki bugün mesaj atar" "Belki bugün daha fazla para kazanırım" "Belki o da sever" "Belki hayatım dönüm noktasındadır" "Belki yeni biriyle tanışırım" "Belki tatile çıkarım" "Belki bahçesinde yorgun bir kuş görür ve beni hatırlar" "Belki ölümsüz olurum" "Belki yeniden doğarım" "Belki bu gece ölürüm"... O "belki" lerin hepsi kocaman umutlar. Ne umuduysa..ne başlangıcıysa. Her gün birbirinin aynısıysa ne başlangıcı? Ne yararı var?
Mucize diyorsun ya arkadaşım. Mucizelere hep inandım. Her sabah şükrettim sağlığıma, doğadaki yeşili, gökyüzündeki maviyi gördüm.Keşfettim. Sizin maviniz mavi, yeşiliniz yeşil inandım. Mucizelere inandım ama mucizeler bana hiç inanmadı. Orada bir mucize var..tam orada bir yerlerde. Ama ne o bana dokunuyor ne ben ona. Ne yararı var? Kelimelerden, renklerden, dinlediğim müziklerden, maviden..herşey korkunç birşekilde birbirinin aynısı... bu vasatlık içinde daha ne kadar yaşayabilirim. Düşüncelerim beni yoruyor. Ah dostum. Derdim başka..
