Başıma ne gelirse gelsin hiç bir zaman belli eden bir insan olamadım, bütün duygularımı hep içimde yaşadım. bilmesinler istedim, canımın bu denli çok yandığını, yüreğimin paramparça olduğunu anlamsınlar istedim.. hem zaten canı yanmıyormuş gibi davranamaz kimse, kimseden de böyle bir davranış beklenemez. sinir, öfke, nefret kusulsa bile içeride her zaman o canının yanmışlığı bir yerlerde kalır. bazen varlığını hiç hissetmezsin, öyle bir yere gizlemişsindir ki onu, unuttuğunu zannedersin. bazense önüne gelir ve karşında küstahça güler. bildiğim tek bişi var, canım yandığında koşarak uzaklaşmak istiyorum her şeyden, kimseyle konuşasım gelmiyor kendi iç sesimden başka. kimsenin beni anlamadığını düşünmüyorum. zaten bunu çokca iyi biliyorum. uzun uzun düşündüğüm geceler eşlik ediyor bana şarkılarla. ve cevapsız bıraktığım onlarca soru dolanıyor beynimde. cevapsız bıraktığım derken cevaplarını çok iyi ezberlediğim halde, bilmemezlikten geliyorum. çünkü onların, bilmek istediğim cevaplar olmadığını biliyorum.
