ihtiyacı olduğu anda belki de bir insanın içinde ışık olmaktır.
Niye garip ki. Garip olmasa keşke.
iti var manyağı var evet.
Ama ya iyi insanlar? Düşüncelerinde kaybolmuşlar?
Oğlunu/kızını özleyen yaşlı teyzeler?
Sadece sıkı bir sarılmaya muhtaç olan yalnızlar,
Evde ağladıklarını gizleme ihtiyacı duymayanlar hani?
iyi insanlar nerde yafu?
Markette denk geldiğimde sorsam mesela bu yemeğe hangi sosu yapayım sizce diye? Bana nasıl yaptığını kısaca tarif etse, küçük bi kaç püf noktası söylese, iyi günler diyerek gülümseyerek ayrılsak. Ama insanlar o kadar duvar örmüş ki. Somurtmak doğal yüzleri olmuş.
Ne bu kasıntı. Gri şehirlerde yaşayarak benliğimizi mi unutuyoruz? insanlığımızı.
Neden bu kadar korkuyoruz insanlardan? Somurtarak umursamamak ne zamandır bu kadar önemli? Çok mu kuul oldunuz öyle davranınca.
Metro da kitap okuyan genç kıza denk gelirsem; yazar, kitap, edebiyat hakkında sohbet etmem neden " nasıl da asıldı" gözüyle bakılıyor. Birazdan durağımda ineceğim ve bir daha görmeyeceğim o kızı. Bu kibir niye.
Gülmekten, paylaşmaktan, iletişim kurmaktan korkan, duvarlarında hapis, mutsuz bir toplum haline geldik.
Yalnızlaşıyor ve buna dert yanıyoruz. Toplumda saklanıp, şikayet ediyoruz. Hepsi bu. Hadi bisiklete binelim.
