bu gece uyuyabildiğim birkaç saat için kendimden utanıyorum. ilk defa bu kadar çok utanmam gerektiğini hissediyorum. iş yerinde oturduğum koltuktan, bankadan henüz çekmediğim maaşımdan, veremediğimiz kamu hizmetinden, oluşturamadığımız politikadan, mış gibi yapmaktan, olayların dışındaymışız gibi düşünüp vicdanımızı rahatlama çabamızdan utanıyorum. yarın , öbür gün hiçbir şey yokmuş gibi hayatımıza devam edecek olmamızdan, sömürü düzeniyle bu kadar uyumlaşmış olmamızdan ve rahatsız olmamamızdan utanıyorum. her giden can, abimiz, kardeşimiz için..
bu düzenin böylesine parçası olmamızdan ve bu devlete hizmet etmekten utanıyorum.,
