üstün ve çok bilmiş bir tavırla şöyle konuşur: 'Ulan hep oluyo böyle şeyler. uludere de van da yas tuttuk sosyal medyada siyah kurdele paylaştık da noldu. bir aya unuttuk. ben çook gördüm böyle şeyleri. unutuyoruz bir aya kalmadan.'
çaresizliği içine işlemiştir böylelerin. içimizdeki üzüntüyü başka nasıl atabiliriz? oturup çekirdek yerken tüm olan biteni izleyerek mi. elinden geldiği kadar bir şeyler yapmadan için rahat edebilecek mi?
