o sehir istanbulsa eger ve eger donus, gelecegin karanliginda sislerin arasindan bile gozukmuyorsa, dunyadaki en zor seydir benim icin.* bogazin kenarinda oturup manzarayi izlediginiz her dakika gozyasi olarak geri doner insana. icini bir burukluk kaplar insanin, ve dogdugu sehirde gecirdigi iki uc haftasi da zehir olur ayriligin bilinciyle. bu sehirde dogduguna ve burada buyudugune kufreder insan. sanki gordugu her yuz tanidik gibidir, ama artik kimse tanimiyor gibidir onu. hayalet gibi dolasirsin etrafta, ve terk ettikten sonra istanbulu, sanki bir derin bir uykudan uyanmis gibi hissedersin, ama daha beter bir kabusa uyanmis gibi.
bir sehri birakmak zordur, hele o sehir istanbulsa. biraktim dersin, oyle zannedersin, kendini inandirmaya calisirsin, unutmaya calisirsin. ama istanbul unutmaz seni, istanbul birakmaz seni. su karsidaki agac bile gulumsuyordur sana aslinda, farkedersin. ayrilik boyledir iste.*
