Kalbi yıllarca bomboş kalmış bir kızdı.. Üniversite hayatı boyunca önüne çıkan her kısmetini zamanı değil diye karşısındakinin kalbini incitmeyecek şekilde reddetmişti. Gönlü kimseye ısımamıştı bir türlü. Hep duvarlar koymuştu kendine, doğru zaman gelene kadar kimseler olmayacak hayatında diye. Sonra öyle bir an gelmişti ki, öyle biri çıkmıştı ki karşısına.. Duvarlarını yıktı, kalbindeki bütün buzları eritti.. Kimseyi sevemem ben diyen kız '' Allah'ım ne olursun onu benden alma'' diye dualar eder oldu. Sonra öyle bir an geldi ki o sevdiği adamın kalbinde başkası yer aldı.. Oğlan bilmiyordu, kızın kalbi, kırılgandı. yüzüyse bir o kadar güzeldi. ve evet hoş bir kokusu vardı. naifti elleri, beyaza çalıyordu teni insanlardan gizlediği sırları vardı herkes gibi. kendi kendine dalıp düşündüğü zamanlarda ister istemez ele veriyordu bakışları. gözlerinin içini güldürmek içinse sadece küçük tatlı sözler yetiyordu. sevdikleri için yapamayacağı şey yoktu bildiğim kadarı ile. seveni çoktu, bir o kadar da çekemeyeni vardı bunu da biliyordu. evet anımsıyor gibiyim anlatmıştı uzun uzun; hala aşık olduğu bir adam vardı, geceleri gözlerini üşümesin diye onun üzerine örttüğü ve tüm sevgisini ona adamaya söz verdiği
