yaşanan elim kaza sonucu büyüklerimizce uygun görülendir.
amına koyayım böyle hayatında kaderinde gidişatında. twitter'ı açtım güzel güzel dualar, aminler hayatta kalmaları için, allah'tan yardım istemek için. ama allah tevekkül der. önce elinden geleni gerekeni yap sonrasını bana bırak der. sen göz göre göre ihmal etmişsin, sallamamışsın, umursamamamışsın tıpkı şehitler gibi, tıpkı sokağa çıkan sıradan insanlar gibi, tıpkı senin gibi düşünmeyen halk gibi... nasıl onların canını sallamadıysan buna da "kader" demiş geçmişsin. en fazla iki gün sonra sansasyonel bir haberle bu da unutulur. geçer. daha öncekiler gibi.
ama kader diyemezsin. tıpkı kıçı kırık şarkıdaki gibi "kader diyemezsin sen kendin ettin"
biz de üzülmüyoruz temelde allah'ım somada doğmadığım için, orada taşeron bir firmada çalışmadığım ya da çalışan bir babaya, ağabeye, kardeşe, kocaya sahip olmadığım için sana şükrediyorum der gibi oradaki insanlara dua ediyoruz.
bazıları da bakın yas ilan ettik diyorlar, bakın seferber olduk tüm yardımı gönderdik diyorlar.
belki ben de canım daha önce yandığı için bu kadar hassasım ya da değilim birçoğu gibi onlara üzülürken onlardan biri olmadığıma seviniyorum.
ama inandığım o sonsuz güçten artık vicdanı kuruyanlar için azabını istiyorum. imtihan eder ama ihmal etmez biliyorum. o zamanın geldiğini düşünüyorum.
içimdeki hiddetin vücut bulmasını istiyorum.
o yüzsüzce konuşan kodaman adamların, koca mideli sözüm ona vekillerimin, göcükten çıkan işçiye gerçekten bakan bakanların bunun üstünden prim yapan iğrenç insanların kanı kurusun, vücudundan canı çekilsin istiyorum.
han-ı yağmanın altında kalanların sarılacak yaraları olmasın istiyorum, kimseye "allahım canlarını bağışla, ailelerine güç ver" diye dua etmek istemiyorum.
fanisinden zaten umudu kestim ilahi adalet tecelli etsin istiyorum.
