Gerçekten anlamıyorum ya, anlayamıyorum. Başkaları adına binlerce kelimeden ibaret yazılarına şahit olduğum bir insan nasıl olur da gözünün içine sokar şekilde gösterdiğim sevgime yalan der? Nasıl olur da inanmaz. Aslında cevabı çok basit. Yalan söyleyen insanlar doğru söyleyenlere asla inanmazlar. O yüzden bunca zaman ne olursa olsun ben sana inanıp güvenirken, sen beni hep yalancı belledin. Hiç bir zaman güvenmedin.. Şimdi bunların hiç bir önemi yok tabi benim için. Çünkü her seferinde Kırmayalım, incitmeyelim derken paramparça ettik. Bu sefer gerçekten kaybettik. kaybetmememiz gereken şeylerin kıymetini bilmiyor bazen insanoğlu. can yakıyorlar, bıkmadan, usanmadan. kimin ne düşündüğü ne hissettiği umurumda değil kafasında ki insanlar neden varlar? yok olsunlar hepsi. sadece kendilerini önemseyen tüm bencil yaratıklardan nefret ediyorum. ve ben nefret ediyorum iyi niyetimin kullanılmasından. insan neden bildiği şeyleri emin olduğu şeyleri elinin tersiyle iter anlamıyorum, dibe çöküşü neden seçer? çöküştesin ve böyle oldukça da çökmeye mahkumsun kimi zaman. yarın bir başkası bulunur, tüm değerleri hak edecek yeni bir gün yeni bir insan. bu böyledir, istesen de istemesen de. vazgeçilmeyecek şeyleri iyi seçmedikçe insan, vazgeçilen olmaya mahkumdur. dengeyi tutturamadıkça kaybetmeye mahkum olduğu gibi. ben buradayım, olduğum gibi hala aynı; tam dengede. Hem ben sana kendimi anlatmaktan, sevgimin büyüklüğünü görmen için çabalamaktan yorulmuşum. Her an sayfalarca yazılar yazabilecek kapasiteye sahip olan insan şimdi bunca kelimeyi zar zor bir araya getirecek duruma gelmiş. insan gerçekten kendi başına bir şeyler için çabalamaktan dolayı yenik düşüyor hayata.. Şimdi hala bunca şeye rağmen beni güzel hatırlayacak mısın? diye sorarsan eğer. Bu sefer canı gönülden hayır derim..
