hayat kendi başına bir mucizeyken, mucizelere inanmamak hayatın kendisini reddetmek demek olur.
eğer alalade bir sokakta, ömrünüzce bir santim bile kıpırdamanıza olanak olmadan dursaydınız, bunu siz de anlardınız.
fakat mucizelere inanmak, hiçbir şey yapmadan bir şey olmasını beklemek değil elbette. yalnızca kaybedişlerin ardından umudu kaybetmemektir.
bunu başarmak hem mutsuzlukların yüzüne kapı çarpmak hem de ah vah edip hayatı kaçırmamak demektir.
bir direğin düşünecek çok zaman oluyor güzel yazarlar... düşünmüştüm, zaten ben kendim bir mucize değil miyim? bencil insanoğullarından biri, yetinmeyi bilmek zorunda olan bir sokak lambasına dönüşüyorsa, erdeme ulaşılan o meşakkatli yolun kendisi bir mucize değil mi?
sabretmek erdemi, erdem ise sevgiyi doğuruyor.
bu yüzdendir yunus emre'nin yaratılanı yaradandan ötürü karşılıksızca sevmesi, sadece sevmesi...
mucizeniz kendi yaşamınız olsun, çok uzaklarda aramak hiçbir vakit mucize tadamamanız anlamına gelir.
