babamın kendine ait evi olduğunda 55 yaşında idi. gözlerindeki o gururu ve mutluluğu unutamam. "burası bizim evimiz" deyişini de. çocukluğum artık geçmişti ama ona rağmen içinde kalmış olsa gerek ki, "artık istediğin kadar gürültü yapabilirsin, kimse bize bir şey diyemez." demişti. unutamıyorum.
