Kaan ince'yi bilen bir mesai arkadaşım var. Üstlerde bir yede var ama olsun yine yazalım, aşağıdaki şiiri hatırlattı sağ olsun arkadaşım. Geçenlerde de şiire ilgi duyan bir öğrenciyle tanıştırdı beni hoca. Ben gibi zayıf, tığ-ı teber şah-ı merdan bir arkadaş. ismail Uyaroğlu'dan söz etti, "ne muhteşem adam!" dedi. Şaşırdım, garip oldum, sevindim, hemen elimdeki bütün şiir kitaplarını ona verdim. Ne güzel insanlar var diyorum bazen. O güzel atlara binip gitmezler umarım.
ANNE
hüznün damlalarıdır sevgime yağan
dolduğunda çatırdayan kalbim uçurum yarıklarıyla
dilim dilim kesilmekte gözbebeklerim
sarkarak toza bulanan
işte o zaman
ışığına dolanıp düşlerinin göğsüne yatardım
karışık sesinle kanat çırpardı sesim
elllerine erir karışırdım ıslaklığına
eğirmek isterdim kestane saçlarını iğle saçlarıma
zorlu anlarımda çıkıp gelirdin hep yanıma
eziyetle yürüdüğün yeter
dökünüyorum yorgunluğunu bedenime
sarnıçlarda yağmurlar dinlenirken senin için
anne, gül et beni kederine
