Özlüyorsun işte ama en çok da yitirdiklerini, bir daha sahip olamayacağını bildiklerini. En çok özlediğin şeyler hep çocukluktan. Oturduğun binanın bir üst katına çıkarken içinde büyüyen o keşif duygusunu özlüyorsun. Oturduğun mahallenin sana kocaman bir dünya oluşunu, yaz akşamlarında oynadığın saklambaçların verdiği heyecanı. Mahalle maçlarını, eti bumbo'yu. Ne yoksa artık sende hepsini bir bir özlüyorsun deme. Büyüyorsun işte ve nihayetinde etrafındaki her şey de büyüyor. Bilhassa sorunlar, bir bakıyorsun Turgut Uyar'ın bir dizesiyle karşılaşıyorsun; "Düşünüyorum da biz büyüyerek çocukluk etmişiz." diyor. Tüm yazdıklarını özetlercesine, hayatında eksik olan o hissiyat kısmına duyduğun özlem ve büyümenin verdiği pişmanlık ile sahipleniyorsun o dizeyi. Büyüdükçe söz dinler oluyorsun. En asi dönemin çocukluğundaydı. Evet akşam ezanı bir çoğumuzun eve giriş çağrısıydı ama kendi dünyalarımız ve astronot olma isteğimiz vardı. Üzerine basıp ezdiğimiz teneke kutularımız vardı şimdilerdeki oyun konsollarının yerine. Mikasa vardı mesela. Herkesin hayalindeki o meşin yuvarlak. Bir çok şey vardı işte şimdilerde olmayan...
