şuan kendi yaşıtlarım üniversiteye gidiyorlar.
ben ise 3 yıl sınıfta kalmış ve şuan lise 3 giden bir aptalım. aslında kendi yaptığım kötü şeylere üzülmem ama okuldan şutlanınca asosyalliğe adım attım. neyse günlüğüme en baştan başlıyorum.
ilkokul zamanları çok sosyalim doğal olarak. arkadaşlar vs. her gün dışarıdayım ve okuldayken tüm sınıf ile sohbet, oyun derdindeyim. ama 8. sınıfa geçtiğimizde eve gelen bilgisayar ile asosyalliğe adımımı attım. o yıl sınıftaki herkes bana zombi gözüyle bakıyordu.
lise 1 geçtim. ve okula giderken sabah tek düşündüğüm akşam okuldan çıkıp eve geldiğim zamanı düşünmek ve oyunun başına geçmekti. lise 1. sınıftan hiç arkadaşım olmadı. lise 2 geçtim. ve o yıl yine her tenefüs sıramda otururdum. hiç dışarı çıkmazdım ama 1-2 arkadaşım oldu. onlarda çok nadir konuşurlardı. o yıl sınıfta kaldım. tekrar lise 2 okuduğumda ise 3 sevgilim oldu. kendime güvenim sonsuz.
sınıftan her çıktığımda kızlar bakıyor. falan filan. lise 3 geçtim. 2 sevgilim oldu. o yıl okuldan atıldım. ve ilişkim birkaç hafta sonra bitti.
ilkokulu okuduğum ilçeye taşınmıştım. ve ilkokulda samimi olmadığım kadar samimi olduğum arkadaşım olmuştu. her gün evimize gelir annemin elini öper dışarı çıkardık. en yakın arkadaşımdı. öldü.. özlüyorum.
şimdi ise açıktan okuyorum ama sınıfta yine arkadaşım yok. güvenim gitmedi insanlarla rahat rahat konuşuyorum yine ama arkadaş yok.
çünkü özel olarak edinmek için bir çabam yok. lise arkadaşlarım ile muhabbeti kestim. kendi isteğimdi.
şuan yeni spora başladım ama gidecek güç bile kendimde bulamıyorum. her gün bilgisayardayım. asosyalim evet ama bilgisayar yüzünden değil. birileri eve geliyor ve diyor her gün bilgisayardasın. ya da annen, baban diyor. ee arkadaşım evde başka ne yapabilirim ? mecburum. bunun tek çözümü galiba bir işe başlamak. bu yaz değil ama yaz biter bitmez bir işe başlayacağım. yoruldum.
