UMUT
Bedenimi fethetmiş lüzumundan fazla beslenmiş hadsiz duygular.
Benliğimin münafık bir kulu olmuş amellerim.
Mağlubiyetlerim gece ve gündüz gibi bir birini izlemiş.
Cesaretli olmaya gebe dâhi kalamamışım hiçbir vakit.
Arzularım yalnızca hülyalarıma konu olmuş ,ezelden beri.
Orospuluğu bile meşru kılmış sırf paslanmamak için çalışan karnımdaki gurultu.
Ya gözlerimde fer kalmamış ya da bulunduğum coğrafyaya kalıcı bir pus dadanmış.
Kendini kurtuluş kapısı sanan Ecelim alay edermişçesine kaçmış benden.
A dan B ye giden bütün yolllar meğer çıkmaz sokakmış.
insanlar canıma kıymaşımı azap korkusundan sanmış
Kimsecikler kalbimin vücuda pompaladığının UMUT olduğunu kavrayamamış!
