Bu kadar sabirli ve sakin degildim calismaya baslamadan once. Hicbir sey kitaplarda yazdigi gibi degilmis bunu ogrendim. Her cocuk ayri ve kesfedilmeyi bekleyen bir dunya. Evden okula kosarken buluyorum kendimi cogu kez. Acaba bugun bana ne ogretecekler dusuncesi icindeyim. Ogrencilerim bana, anne olmadan annelik duygusunu hissettirdiler ve ebeveynlerle olan iliskilerime katki sagladi bu durum. Gelin gorin ki perde arkasi da var isin. Cocuklarin bize yaptiklarinin hicbir sorumlulugu yok. Yedigimiz dayaklar tacizler...bunlar her ogretmenin basina geliyor ve sesimizi cikaramiyoruz. Veliye gidip de cocugun beni durttu diyemiyoruz. Durtuldugumuzle kaliyoruz. Fiziksel acidan gelisimleri normal bireylerle paralel gittiginden dolayi ergenlik donemi sikintilarini yasiyoruz. Daha gecen gun bir ogrenci bir ogretmenin burnunu kirdi. Hayatimin tokadini kapiyi acmasina izin vermedigim icin bir ogrencimden yedim. 13 yasindaki bir erkek ogrenci bayan ogretmene saldirdi daha 1 gun once. Kadin butun gun agladi durdu. Ama suc cocuklarda degil bilincsiz ebeveynlerde. Ilacini icirmeyip okula gonderen anne baba bu olaylarin sorumlusu. Ve meslekte 10 yilimizi doldurduktan sonra sahitligimiz kabul edilmiyor. Bu da devletin bize verdigi mukafat. Maddi acidan tatmin edici evet. Ama manevi acidan verdigi doyumun yaninda maddiyat hicbir sey. Bir insanin hayatina dokunuyorsunuz ki bu tarif edilemez bir duygu. Tek istedigimiz ayaklari yere basan akli basinda veliler. Bunu da cok gormeyin bize ey anne baba.
Edit: cok celiskili gibi gorunen durumlardan bahsettigimin farkindayim. Ama boyle bir meslek iste. Kendi icinde cozulmesi kolay ancak ciddiye alinmayan sorunlar barindiriyor.
