birçok kez kişinin kendi kendine düşünmesi durumunda verdiği karar doğrultusunda değmezmiş mahiyetinde kullanılan söz.
karanlığın içinden çıkılamaz olduğu bir anda, gecelerin yalnızlığına sığamama, çığlık olup haykıran gözyaşlarının boşa akıtıldığını sanır kimi zaman insan. aldığı nefeste mi boşa gitmektedir bilemez. düşünür; onu gören gözünün pınarcığından çıkan, saf bir su damlası, kokusunu hapseden burnuna uğrayarak, sevdiğini söyleyen dudaklarını ıslatıp kalbime kadar ulaşır. bakarsın çizdiği kendi kadar saf olan yola... ve tekrar düşünmeye başlarsın, acaba gerçekten saf mıydı diye. hıçkırık olur yutkunamazsın, ukte olur dolduramazsın... tek bir şeyin vardır emin olabilmek için gözleri... ancak onlar da yoktur yanında, olduğu zaman ise sana bir boşluk gibi bakar. kirletmek midir amacı senin saflığınla. saflık nasıl kirletebilir ki insanı. kirletir be adam işte, alkol de saf değilmidir sonuçta... sonra tekrar düşürsün, yaptıkların, yapmaya çalıştıkların, yapmak istediklerin. film şeridi misali... geçerde geçer, sonra bir daha bakarsın gözyaşının çizdiği yola, sen onu gördüğün yerden alıp, kalbinin en değerli köşesine götürecek yol çizmişsindir, o dereye gidip seni susuz getirmiştir. acıdır, acı olduğu kadar da gerçek. sonra anlarsın ki saflıkla kirlenen bedeninin, bir o kadar saf olan gözyaşların bir hiç uğruna ziyan zebil olmuştur...
