yine cem karaca nın şarkı olarak değil de şiir olarak okuduğu hali, adamın m*na kor..
sesindeki duyguyu öylesine yüklemiştir ki, özellikle de son kıtasındaki;
dur bırak! kımıldama, kal biraz öylece ne olur..
kokun istanbul gibidir, gözlerin istanbul gecesi..
şimdi gel sarıl, sarıl bana kınalım..
gök kubbenin altında, orda da beraber..
çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayali;
hasretimin çölünde sanki bir pınar gibi...
sesindeki iniş çıkışlarla, bizzat yaşarsınız o hasretlik duygusunu..
arka plandaki müziğin sessiz sedasız haykırışı;
ve nakaratın son tekrarındaki özlemin, isyanın çığlığı..
insanlar gülüyordu de, trende, vapurda, otobüste..
yalan da olsa hoşuma gidiyor, söyle..
hep kahır, hep kahır, hep kahır..
diye söner artık isyan.. dayanmaz çünkü yürek daha fazla.. dayanamaz artık hiçbirşeye;
