"erkek anne şefkati arıyor önce, sonra sırf eğlence olsun diye, ya da şefkat aradığı sevgilisiyle karşılayamadığı ihtiyaçlarını tatmin etmek istiyor" diyorlar, böyle bir ayrım da olmaz.
erkek anne şefkati de arar, cinselliği de deliler gibi arzular. kadın da baba şefkati arar ve yetiştirilme tarzı ile herhangi bir şekilde baskılanmıyorsa eğer, cinselliği birinci plana getirmese de, içgüdüsel olarak arzular.
sonuçta "erkek" ve "kadın" bizi biz yapan cinsiyetlerimiz, cinselliğimiz, sevişmelerimiz.
eğer ben bir kadını/kızı çok seviyorsam, ona her şeyiyle sahip olmak isterim. eğer sadece kendisi dünyası ile alakalı bir tercihinden ötürü, "istememek" gibi, "kullanılacağını düşünmek" gibi bir çeşit güvensizlik, bir çeşit "bunalım" tavrı görürsem de zamanla ve hızlı bir şekilde soğurum. bu çoğu erkek için böyledir.
yani bu bağlamda "bazı ihtiyaçların karşılanamaması" gibi bir şey yoktur ve yanlıştır bence; o "ihtiyaç" iki taraf için de geçerlidir. yanlızca bir taraf -kız- bu ihtiyacı yok sayar ve ötekinden de bunu bekler.
bu, belki ileri bir tabir olacak ama, şuna benzetilebilir:
bir kör, gözleri sağlamdan gözlerini kullanmamasını isteyebilir mi?
burada körün, kendi tercihi ile kör olduğunu ve isterse gözlerini açabileceğini de varsayın ama.
bu, böyledir, bunu yapan bir kız baştan uzun soluklu bir ilişkiyi yaşayacak kadar erkeğine güvenemiyor ve "kadınlığını" kaybedeceği bir "meta" bir "saflık mertebesi" olarak görüyordur ki bu da düşünsel olarak bir geriliğe, eşya ile insanın denkleştirilmesine delalet eder.
yani elbette her insan kendi tercihlerini yapabilir, kendi bakış açısından olaylara bakabilir. fakat bu tercihler neticesinde karşısındaki insanın da kendi hislerine göre davranmasından başka bir şeyin beklenmesi de abestir.
