yarın sabahın köründe kalkıp işe gitmem gerekiyor ama benim migrenim tutmak üzere, yüzümün bir kısmı uyuştu hissetmiyorum, mide bulantısından ölmek üzereyim, sanırım 2 gündür bişey yemiyorum, en son nezaman yemek yediğimi hatırlamıyorum zaten, böyle zamanlarda hep hastalanıp ölemeyeceğimi düşünüyorum, en çok bundan korkuyorum. Ölmeyip insanlara muhtaç kalacağımı, bana bakmak zorunda kalacaklarını, bana acıyacaklarını düşünüyorum, öleceğimi bilsem rahatlıycam ama bu ölemeyip muhtaç kalma korkusu bitiriyor beni...
Ölmek istiyorum sevgilim, ölmek ölmek...
Sağ kalırsam beni affet...
Not: iş bu entry girilirken yazarın arkadaşı nefes alamamaya başlar, yazar ve arkadaşı hava almak için pijama, ev terlikleri ve ellerinde de bir bardak suyla dışarı çıkarlar, yürümeye başlarlar ve bir bakarlarki beşiktaş meydana gelmişler, etrafın garip garip bakışlarına aldırmadan taytın üzerine çekilmiş güdümlü anne terliğinden gözüken pembe çoraplar ve depresyon hırkasıyla dolaşılır. itiraf ediyorum 2 saat önce beşiktaş çarşıda gördüğünüz o iki tip bizdik!
