En çok da 500T hattında binlercesini görüp şahsen bazılarını ciddi manasında esefle kınadığım anılarım...Bir kere bu otobüste yaşlı teyzeler sıkıştırmakta zaten iki kiloyum teyzecim sen de üstüme gelince nasıl durabilirim? Bugün farkettiğim en acı nokta insanlık tamamıyle bitmiş. Bir kadın ve annesi yanında. Yani kadın da taş çatlasa 30. Sonra tabii ayakta durdukları zaman anne yüreği işte bir tane genç türbanlı kıza "Yavrum ablan hamile yer verebilir misin lütfen? " dedi ve o genç kız yüzünü buruşturdu. Hamile kadın da yazık annesine ne yapıyorsun ya yapmasana ben iyiyim diyo. o an insan olmaktan utandım kendimden utandım binlerce kez Özür dileyerek-aslında kendi vicdanımı rahatlatmak adına- yer verdim ve faydacı bir teyze yerime oturdu hayatta yapmam benden büyük birine ama dedim ne yapıyorsun teyze ben sana mı yer verdim diye o hamile kadın oturdu. Binlerce kez teşekkür etti annesi ve kendi işte o çok güzel bir histi o ayakta durmaya bedel. O genç kız da hala yüzünü buruşturmaya devam etsin olsun varsın napalım. Ama burdan diyorum ki hamile kadına yüzünü buruşturabilen kız bir gün sen de o yollardan geçersen, Allah ne yaşatırsan onu yaşatır ya sen de görürsün...
