işte en sevmediğim zamanlar geldi. televizyon izlemeye dayanamadığım. her reklamda tırım tırım kumanda aradığım zamanlar. Anneler günü. insanların yetimlerin gözüne sokula sokula yapılan reklamlar. annenizi sevindirin, anneler özeldir, annenize az bile hede hödöleri. düşünmezler ki ölen anneleri, yetim kalan bu yüzden hiç bir zaman büyüyemeyecek insanları. 1,5 yaşında yetim kaldım anne nedir, nasıl kokar, nasıl döver, nasıl sever, terliği acıtır mı? olsaydı da o terliği her bana kızışında suratımda patlatsaydı. olsaydı da o lezzetli elleriyle bana yemekleri yedirseydi. bunun bide babalar günü zırvası var. 25 yaşındaydım babasız kaldığımda. hala 25 yaşındayım. hayatımın 1,5 yıldında kalbimin yarısını 23,5 yıl sonra da diğer yarısını kaybettim ben. şimdi evlenmek üzereyim. ne annem var ne babam. bu öyle bi eziklik duygusu ki. benim gibi olmayanların anlayamayacağı bi his. evet bir ailem olacak ama çocuklarımın ne ananesi ne dedesi olacak. şu zamanlar bitsin. bu mayıs ayı bitsin. artık burnumun direği sızlamasın. annesiz olanlar bu saçma günler yüzünden ağlamasın. bu düşüncesizlik bu rezillik bir daha yapılmasın. *
