çağın beraberinde getirdiklerine ve yaşattıklarına bakıp da, kendini o zamana ve insanlarına ait hissedemedikçe içte duyulan terslik duygusu.. geçmiş asırlara özlem duyulduğu takdirde -ki çoğunlukla özlem geçmişedir-, kendini çağın temposuna ayak uyduramazken gözlemlemek. reklam panolarına ve hiç durmayan otomobillere baktıkça içten ve keskin bir homurtu koparma durumu.
geçmişe dönebilse de o yüzyıllarda yapamayacağını, günün getirdiği kolaylıklarından uzak duramayacağını bilir insan, fakat içerisine birkez yerleşmiştir bu his. ne zaman ve nerde olduğu önemli değil. belki sadece bir kitapta okuduğı satır arasından, belki bir gece yarısı hiç yoktan içinde duyumsadığı bir düşünceden, fakat önemi yoktur, olmayacağını bile bile özlem duyar ve,
varolmayan şeylere inanmak gibi bir kavramın yatıştırıcılığı ile yine kendi hazırladığı bir hücrenin içerisine zevkle hapseder kendisini.
en azından kelimeler vardır. büsbütün anlamları boşaltılmış olsa da, kendi kendine sayfalara yenilse de, kelimenin içerisinde nefes alır.
ya da başka bir hayali, bir başka hayal ile örter. sonunda hepsi kendi üstünü örtmeye yetene dek.
