izin vermemeliydim çekip gitmene
güneşlerin ötesine
hiç bilmediğim yerlere
sen gittikçe
adım adım gölgeni takip etmeliydim.
gölgen olmalıydım belki de
gölgen kadar sana yakın..
tuttu birileri kollarımdan,
özlemden kimse ölmez dediler,
henüz ilk adımlarında
ölecek gibi olmuştum oysa..
izin vermemeliydim çekip gitmene
gecelerin ötesine
hiç tanımadığım yerlere
adımlarını saydım görmedin
bir bir saydım duymadın
ardına dönüp de bakmanı bekledim,
baksan koşacaktım peşinden
bakmadın,
ben de koşamadım..
özlemden kimse ölmez demişlerdi
saftım daha, inandım
özlem ölüm demekmiş
öldükten sonra anladım.
özleminden öldüm
sen görmedin
sen duymadın..
"nasıl bilirdiniz" e
ölü bilirdik denildi arkamdan
"özlem çeken bir ölü.."
