"uçarı veletin maceraları" tadında, adeta bir nevi az büyümüş bir "pıtırcık"* hikayesi tadında başlayan, ancak bunu giderek hem kişisel, hem toplumsal sorun bazında derinleştiren başarılı bir film. özellikle antoine'ın psikologla olan konuşma sahnesi filmin zirve noktalarından biriydi bence.
