olay şöyle gelişti; arkadaşımla beraber piknik amacıyla ormanın bir köşesine kurulduk. Bir yandan dizüstü bilgisayarımdan film izliyorduk. Esmer bir abimiz "merhaba delikanlı" diyerek yanımıza geldi. Kendini tanıttı, kimliğini falan gösterdi; gayet güleryüzlü birisiydi.
Sonra küçük bir kızın hikayesini anlattı; ailesini kaybetmiş yardım bekliyormuş. Bu abi de bizden o kız için yardım istiyor. Şimdi ben ayda 800 lira ile geçinen bir öğrenciyim istanbul'da. bursuma 3 gün kalmış, üçün beşin hesabını yapan bir insanım. sırf bu yüzden kız arkadaşımı sinemaya değil, buraya getirmişim film için. yardım yapabilecek durumum yok tabiki. haliyle nazikce belirttim "şu an yardım yapabilecek durumum yok" diye. Bu cevabı alınca adam aynı hikayeyi tekrar belirtti, gene sabırla dinledim; cümleleri bitince "anlıyorum, ama maalesef yardım edecek durumum yok" diye karşılık verdim. Tekrar bu cevabı alınca abimiz atarlandı, kalktı ayağa, deriiiiiiiiin bir öffffffffffffffff çekerek yanımızdan ayrıldı.
ulan allah'ın ayısı, iyi güzel yardım yapıyorsun; taktir ettiğim bir eylem de nasıl bu kadar öküz olmayı başarıyorsun onu anlayamadım? o hareketten sonra, milyonlarım olsaydı gene de yardım yapmazdım; o ayının parayı o kıza ulaştıracağını hiç sanmam.
